Góry w 3 dni [SUDETY]

Na przed majówkowy trip w góry (przed sezonem taniej i luźniej) wybrałam Karkonosze, w których nigdy wcześniej nie byłam. Karkonosze, to pasmo górskie Sudetów stanowiące naturalną granice pomiędzy Polską,a Czechami. Najwyższym szczytem jest Śnieżka (1602 m.n.p.m).




Startowałam z Torunia. Etapy podróży:
1. Toruń - Wrocław PKP -  30 zł (legitymacja studencka)
2. Wrocław - Jelenia Góra KOLEJE REGIO - 12 zł (z tego samego dworca)
3. Jelenia Góra - Karpacz  BUS z pod dworca - 6 zł

koszt całkowity transportu w 2 strony - 96 zł
czas podróży łącznie - 7 / 8hnocleg - nawet od 40 zł doba (oferty można przejrzeć w internecie, pełno prywatnych miejsc noclegowych)
wyżywienie - na własną rękę (dostępne są w Karpaczu Żabki i pomniejsze sklepy, także bez problemu można zrobić sobie śniadanie/kolacje i prowiant na szlak samemu; na obiad polecam udać się do mini-restauracji "Pod Jesiotrami", przy głównej ulicy, genialne pierożki za 12 zł, piwko małe 4, duże 6 zł - i obiadek jest ;)

Karpacz, to niewielkie miasteczko, niemniej stanowi genialną bazę wypadową w góry. Istnieje kilka szlaków wiodących na szczyt Śnieżki. Osobiście przeszłam dwa główne, i zdecydowanie polecam drugi - tzw. niebieski.

Szlak niebieski rozpoczyna się od Karpacza Górnego (tuż przy Hotelu Gołębiewskim). Droga ta jest najbardziej urozmaicona pod względem krajobrazowym, a na jej trasie znajduje się zabytkowy kościół Wang oraz schroniska Samotnia i Strzecha Akademicka. Szlak prowadzi między innymi przez Kocioł Małego Stawu, widokowy grzbiet Złotówki, a także grzbietowe wypłaszczenie Równi pod Śnieżką. Dużym atutem są rozległe widoki, które roztaczają się już z dolnych fragmentów podejścia.

  Świątynia Wang, to ładny, drewniany, stary kościółek. Jedyne co naprawdę przyciąga tam turystów to "fama" miejsca. Niemniej, stoi przed wejściem do Parku Narodowego,wiec zachęcam do "rzucenia okiem", gdyż za wstęp płaci się 5 zł, za fotografowanie kolejne 5, a za nagrywanie 10  zł. (no comments)

Tuż powyżej kościółka Wang znajduje się brama i kasa Karkonoskiego Parku Narodowego (normalny bilet 6, ulgowy 3zł ). Niebieski szlak wkracza do lasu i wznosi się kamienną drogą.

Na pewnej wysokości droga pokryta wciąż śniegiem.

Pielgrzymy to samotne, granitowe pozostałości skalne. Swe fantazyjne kształty zawdzięczają długotrwałemu i złożonemu procesowi erozyjnemu.

Rozpoczyna się przejście po grzbiecie gór - niesamowite, malownicze krajobrazy z widokiem na śnieżkę i czeską część Sudetów.


W pewnych miejscach śnieg już puścił, więc można było przejść suchą nogą, niemniej spora część szlaku nadal pokryta była śliskim, śniegiem - bez raków, czy kijków, na serio należy uważać.




Widoki "urywają tyłek"
Mały Staw jest drugim co do wielkości jeziorem Karkonoszy. Wypełnia dno kotła polodowcowego, którego ściany osiągają 200 metrów wysokości. Nad Małym Stawem położone jest schronisko Samotnia, zaliczane do najpiękniejszych w polskich górach. Okolice schroniska, z Małym Stawem i skalistym krajobrazem kotła stanowią jeden z najbardziej uroczych zakątków w Karkonoszach.

   Po około 30 minutach od skrzyżowania, droga dociera do Przełęczy pod Śnieżką. Dołącza tutaj czarny szlak z Kopy. Przełęcz leży w zwężeniu Grzbietu Głównego Karkonoszy, który jest tutaj z obu stron podcięty głębokimi kotłami polodowcowymi. Tuż powyżej przełęczy stoi schronisko turystyczne Dom Śląski, przy którym znajduje się węzeł szlaków. W kierunku górnej stacji wyciągu krzesełkowego na Kopę.Dom śląski tuż u podnóża Śnieżki. Miejsce, w którym można nie tylko zjeść własny prowiant,ale także zamówić coś ciepłego w miarę przystępnej cenie z ekstra widokiem.

Droga przyjaźni Polsko - Czeskiej

Z pod domu Śląskiego rozpoczynają się dwie możliwe drogi na Śnieżkę.

Z przełęczy na szczyt Śnieżki prowadzą dwie drogi. Znaki niebieskie prowadzą brukowaną tzw. Drogą Jubileuszową, okrążającą łagodnie północne zbocza (około 40 minut). Podczas podejścia ładne widoki na Kocioł Łomniczki i Czarny Grzbiet. Szlak czerwony wiedzie natomiast na szczyt stromymi zakosami, którymi wejście zajmuje około 25-20 minut. Po drodze punkty widokowe na Czeskie Karkonosze, Upską Jamę i Obri Dul. Powyżej zdjęcie z podejścia szlakiem czerwonym.

Na szczycie Śnieżki 1602 m.n.p.m.

Widok na stronę Czeską

Widok na Polską stronę

Śnieżka, wznosząca się na wysokość 1602 metrów, jest najwyższym szczytem Karkonoszy, a jednocześnie całych Sudetów. Na szczycie znajduje się Kaplica św. Wawrzyńca oraz słynny budynek restauracji i obserwatorium meteorologicznego w kształcie ''latających talerzy''. Po stronie czeskiej zlokalizowana jest górna stacja kolei gondolowej oraz budynek poczty. Ze szczytu niezwykle rozległa panorama Karkonoszy, Kotliny Jeleniogórskiej, a przy dobrej pogodzie również Ślęży i Masywu Śnieżnika.

Moja strategia wyjazdu miała na celu uniknięcie mass na szlaku, oraz kosztów związanych z sezonem. A co w związku z tym idzie - przed sezonem, niemalże wszystko jest zamknięte. Jeśli zależy komuś, jak mi, na zwyczajnym odpoczynku i zdobywaniu szlaków, (zgodnie z tym co mówią miejscowi) najlepszy na to czas to kwiecień, oraz listopad.

Ostatni rzut okiem

Karkonosze to góry zdecydowanie na  długi weekend. W kilka dni (4) można przejść 3 najciekawsze szlaki, z czego ja polecam szlak niebieski. Jest najbardziej atrakcyjny pod względem widoków, i "atrakcji".

Co naprawdę warto zobaczyć?

1. Widok ze Śnieżki - polecam szlak niebieski


2. "Tropikana" Aqua Park w Hotelu Gołębiewskim, bilety dla nie-gości to koszt 15 zł/h,ale warto raz na jakiś czas zaszaleć - warto. W Aqua znajduję się Grota Solna, Śnieżna, Tężnia solankowa i wiele innych, ciekawych atrakcji.




3. Karkonowski Park Narodowy

Camino de Santiago z Torunia rowerem! - relacja Andrzeja

Pielgrzymka rowerowa drogą Św. Jakuba Toruń - Santiago de Compostela

Pielgrzymkę rowerową zacząłem w Toruniu 30 lipca 2015 r. Wybrałem się ok. godz. 13 i jechałem drogą krajową kierując się na Gniezno. Trasę Św. Jakuba wytyczyłem kierując się głównymi miastami, tj. Toruń, Gniezno, Murowana Goślina,  Sulęcin, Międzychód, Słubice.

Dalej w Niemczech i Francji: Lipsk, Erfurt, Kolonia, Trewir, Reims, Paryż, Orlean, Tours, Poitiers, Bordeaux i granica z Hiszpanią, gdzie miałem zamiar pojechać drogą północną wzdłuż Atlantyku - jednak wybrałem drogę francuską. Do Santiago dotarłem 6 września. Przebyłem ok. 3800 km, przy czym 3200 rowerem. 600 km przebyłem pociągiem - w pewnych momentach nie miałem siły lub pogoda przeszkadzała aby dalej podróżować rowerem.
            Zacznę od początku: po mszy św. w kościele Św. Jakuba wyjechałem na trasę. Ogólnie miałem zamiar spać w pobliżu lub na terenie kościołów lub klasztorów pod namiotem. Miejsca te są raczej bezpieczne a podróżowanie jako pielgrzym pozwalało mi na korzystanie z tego rodzaju noclegu. Wiem, że campingi w Europie Zachodniej są droższe (ok. 10 Euro), więc raczej ich unikałem. Właściwie wyszło, że nie nocowałem na campingu. Pierwszy nocleg miałem w Trzemesznie, ksiądz proboszcz użyczył mi pokój w domku obok kościoła, gdzie mogłem się umyć i przenocować. Rano po mszy św. i Komunii wyruszyłem do Gniezna i Murowanej Gośliny.
            Nie wszystkie noclegi były tak dobre. Czasem zdarzało się spać pod gołym niebem. Było tak ciepło, że nie rozkładałem namiotu, a jedynie karimatę (dobra karimata 3-warstwowa), śpiwór i pałatkę przeciwdeszczową (bardzo dobry patent - chroni przed rosą). W Szamotułach spotkałem dwóch rowerzystów. Spytałem się dokąd jadą i okazało się, że również do Niemiec, więc przyłączyłem się do nich. Okazali się Holendrami w wieku ok. 60 lat - Marcel i Jan. Oczywiście rozmawialiśmy po angielsku. Podróżowali trasą rowerową z Warszawy do Berlina. Okazało się również, że jeden z nich również podróżował do Santiago 20 lat wcześniej, tylko że pieszo z Holandii. Zajęło mu to 3 miesiące. Powiedział mi jedno ważne zdanie: Andrzej im bliżej Santiago, tym lepiej będzie się tobie podróżowało i poznasz wielu dobrych ludzi. Miał rację. Przypominałem sobie to zdanie w trakcie chwil zwątpienia czy utraty sił. I zaczynałem jechać dalej. Mam z nimi kontakt do dzisiaj.

(Na trasie Św. Jakuba w Gnieźnie.)

Marcel i Jan z Holandii na wyprawie rowerowej w Polsce.

Po dwóch noclegach pod chmurką w końcu przejechałem granicę w Słubicach. W Frankfurcie nad Odrą pytałem się o kościół protestancki, ale nie mogłem znaleźć plebanii. W końcu przy jednym zamkniętym kościółku zlitował się nade mną jeden mężczyzna i przenocowałem u niego. Poczęstował mnie kolacją i śniadaniem, które zjedliśmy razem z jego żoną. Dzięki takim ludziom nabrałem ochoty na dalszą podróż.

Pierwszy nocleg w Niemczech.

Kierowałem się na Lipsk. Po drodze nocowałem w domach parafialnych przy kościołach. Księża lub pastorowie przyjmowali mnie bez większego problemu - raczej chętnie widząc pielgrzyma zmierzającego do Santiago w Hiszpanii. Przydał mi się wówczas paszport pielgrzyma, który wraz z pieczątkami pokazywałem ludziom. Pamiętam jeden nocleg gdzieś przed Lipskiem. Do miasteczka wjeżdżam ok. godz. 20, pytam o kościół protestancki, katolicki itp. byle jakiś był otwarty. W międzyczasie robię zakupy i po przejechaniu i zwiedzeniu miasta zajeżdżam przed godz. 21 do kościoła. Pytam się księdza o nocleg - mówię, że jadę do Santiago Jacobsweg itp., on odpowiada "Keine Probleme, wieleicht etwas zu essen, ein Bier". Zszokował mnie. Obcemu człowiekowi od razu otworzył drzwi. Może wyglądałem na zmęczonego i opalonego, że nie podejrzewał mnie o złe zamiary. W każdym razie po umyciu się zjedliśmy kolację na plebani na werandzie. Ciepła noc, aż chciało się tak odpocząć. Następnego dnia rano po śniadaniu, mszy świętej i Komunii wyruszyłem dalej (po powrocie do Polski przesłałem mu widokówkę z Torunia). W tym czasie były dość duże upały w Niemczech, ale trzeba było jechać. Średnio dziennie robiłem 100 km. W ten sposób łatwiej mi było planować podróż i czas jej trwania.  Muszę powiedzieć o jeszcze jednym miłym przypadku. Czekając przed kościołem w jakiejś miejscowości, ok. 100 km przed Kolonią podszedł do mnie mężczyzna i pyta dokąd jadę. Ja oczywiście, że do Santiago itd. Okazało się, że opiekował się kościołem i pochodził z Serbii. Zadzwonił do księdza, ale ten był na urlopie. Więc zaprosił mnie do siebie do domu. Jego żona przygotowała dobrą kolację, przy której razem porozmawialiśmy. Rano pojechałem dalej. Miłe doświadczenie - obcy człowiek przyjmuje mnie do siebie - tego nauczyła mnie pielgrzymka do Santiago. Podobnych zaskakujących przygód będzie więcej.
            Po zwiedzeniu kolońskiej katedry i starówki przejechałem pociągiem do Trewiru. Byłem zmęczony upałami i podjazdami pod górkę w pagórkowatej części Niemiec. Z Trewiru według planu miałem jechać do Luxemburga, jednak po rozmowach z tutejszymi ludźmi, dowiedziałem się, że dobrą opcją jest przejazd wzdłuż rzeki Mozeli do Metz. Droga rowerowa była piękna. Wzdłuż rzeki jedzie się po płaskim terenie. Tego dnia wieczorem łapał mnie deszcz, ale w porę ukryłam się pod mostem.

Ścieżka rowerowa w Niemczech - nie tylko autostrady mają najlepsze, ale także drogi rowerowe.

Rower siedmioosobowy - wspólny napęd połączony wałkami przegubowymi.

Starówka w Lipsku.

Katedra w Erfurcie.

Jedna z uliczek w Erfurcie - starówka zawsze przypomina mi Stare Miasto w Toruniu.

Odpoczynek gdzieś w Niemczech - jechałem sam więc był kłopot z robieniem zdjęć na rowerze.

Dobry pomysł - przy ścieżce rowerowej istnieje możliwość zakupu dętek Schwalbe - ok. 7 Euro.

Kolonia z katedrą w tle.

 

Most w Kolonii - tyle kłódek, że nie ma miejsca na ich przypięcie.

Nocleg w Trewirze, tym razem na ławce w parku.

Przed Porta Nigra w Trewirze.

Francja to m. in. piękne i duże katedry - Metz.

Dalsza trasa drogą Św. Jakuba prowadziła przez Reims do Paryża. W Francji miałem problem językowy - nie znałem w ogóle francuskiego, ale mówiłem sobie jakoś to będzie, i było dobrze. Po drodze nocowałem w Verdun - miły klasztor sióstr zakonnych. Poczęstowały mnie kolacją, śniadaniem i dały prowiant na drogę. Żadna z sióstr nie mówiła po angielsku, tylko jedna po niemiecku, więc mogłem się jakoś porozumieć. Okazało się, że jej ojciec mieszkał w Polsce a po wojnie przeniósł się do Niemiec. Matka zaś była Francuską. Dobrze jest spotkać na obczyźnie osobę z korzeniami polskimi. Ciekawa była rozmowa z księdzem na śniadaniu. Nic nie mówił po angielsku ani niemiecku. Ja ani słowa po francusku. Więc po migowym wstępie zjedliśmy śniadanie w milczenie (w końcu klasztor ;-)). Później trochę pomogła siostra zakonna w tłumaczeniu, więc wymieniliśmy kilka wspólnych zdań. Tego dnia pogoda nie była najlepsza - wiało i padał deszcz. Po przejechaniu ok 85 km zatrzymałem się w kościele - był otwarty. Rozłożyłem  moje ubrania do wyschnięcia i karimatę na podłodze - mówię Chrystus chyba nie będzie miał nic przeciwko, że przenocuję w kościele. Po pół godziny przyszła kobieta aby zamknąć kościół. Na migi wytłumaczyłam o co chodzi. Kiwnęła ręką i zaprowadziła mnie na plebanię. Tutaj przenocowałem.  Ksiądz przyniósł mi coś do jedzenia i nawet wręczył mi 30 Euro - zaskakujące. Pojechałem dalej. Przed Paryżem natknąłem się na polski cmentarz wojskowy - żołnierzy gen Hallera. Spotkałem również chłopaka z Meksyku, który miał zamiar zwiedzić Europę rowerem: od Niemiec przez Polskę do Grecji i Włoch- 8 tyś. km - coś szalonego. Widać nie tylko Polacy są crazy ;-).

Polski cmentarz wojskowy we Francji.

Nocleg na polu winogronowym w Champanii.

Rowerzysta z Meksyku.

Spotkanie z caminowiczami przed katedrą Noter Dame w Paryżu.

W Paryżu przed katedrą Noter Dame spotkałem małżeństwo z Belgii - również rowerzystów, którzy jechali do Santiago. Nocleg w Paryżu miałem w polskim kościele. Następnego dnia ruszyłem w kierunku Orleanu. Kierowałem się ścieżką rowerową wzdłuż Loary. Piękne widoki i ładne miasteczka. Choć muszę przyznać, że najlepsze ścieżki rowerowe i tak są w Niemczech.  Po dojechaniu do Chatellerault pogoda się zepsuła. Wiatr był tak silny, że jazda drogą była niebezpieczna - podmuch mógł skierować mnie pod samochód. Dodatkowo padał lekki deszcz i byłem zmęczony. Zdecydowałem się więc na podjazd pociągiem TGV. Dojechałem tak do Bayonne niedaleko granicy francusko-hiszpańskiej. Była noc i znów szukałem noclegu. Gdzieś w centrum miasta zobaczyłem duży trawnik. Za bramą siedziało dwóch rozmawiających ludzi. Spytałem się czy mogę na tym trawniku przenocować. Okazało się, że jest to klasztor a jednym z rozmówców był proboszcz katedry. Zaprosił mnie do plebanii - duża kamienica - gdzie mogłem się umyć i przenocować. Tam spotkałem księdza z Haitii - porozmawialiśmy trochę przy kolacji i poszedłem spać. Następnego dnia zdecydowałem, że wybieram drogą francuską trasy Św. Jakuba. Zacząłem ją w St-Jean-Pied-de-Port. Przede mną góra 1400 m i 1200 m wspinaczki. Pielgrzymi sugerowali, że najlepiej jest wyruszyć o 6 rano i uniknąć upałów. Ja postanowiłem zająć dobrą pozycję wyjściową przed "atakiem na górę" i przed godz. 20 zacząłem wspinaczkę - pchanie roweru pod górę. Dobrze, że niebo było bezchmurne, więc księżyc dobrze oświecał drogę. Poszedłem spać po północy, kiedy nie mogłem rozeznać w którym kierunku powinienem jechać. Gdzieś na łące prawie na szczycie rozłożyłem karimatę, śpiwór i pałatkę - zasnąłem. Rano wyruszyłem w dalszą drogę. Okazało się, że dobrze, iż w tym miejscu się zatrzymałem, bo droga zmienia kierunek i po ciemku trudno było ją znaleźć. Rano wyruszyłem dalej. Na szczycie wiało "jak cholera" - można było spaść z roweru. Po drodze spotkałem dwóch Rosjan - też nocowali na szczycie, ale szli pieszo z St-Jean-Pied-de-Port.

Ścieżka rowerowa w jednym z miast we Francji.

Katedra w Orleanie.

Widok na miasteczko we Francji nad rzeką Loarą. W Toruniu króluje ceglasty, czerwony gotyk - w Francji biały piaskowiec.

Muszla na drodze - wskazuje, że jestem na szlaku Św. Jakuba.

Kościół Św. Jakuba a poniżej jego figura - Chatellerault

Pireneje na granicy francusko - hiszpańskiej.

Kościół Św. Jakuba w Roncevalles - Hiszpania.

Jazda z górki była najlepsza, aż do Pampeluny. Nocleg miałem trochę dalej w Puente-la-Reina - bardzo ładna, średniowieczna miejscowość. Na trasie Św. Jakuba w Hiszpanii jest dużo albergów - schronisk dla pielgrzymów, gdzie można się umyć, przygotować posiłek i przespać, więc o nocleg nie trzeba się martwić. Na trasie można poznać wielu ludzi z wszystkich kontynentów.
            Droga Św. Jakuba w Hiszpanii jest bardzo dobrze oznaczona żółtą muszlą na niebieskim tle lub żółtą strzałką, więc trudno jest się zgubić. Albergi rozrzucone są co kilka kilometrów, także podróżując rowerem można łatwo znaleźć nocleg w jednym bądź następnym. Po minięciu Puente-la-Reina Droga prowadzi do Burgos. Tego dnia poznałem Marcusa z Belgii. Porozmawialiśmy i razem ruszyliśmy w trasę. Droga rowerowa Św. Jakuba czasem odbiega od pieszej, gdyż trudno jest jechać po kamieniach.      

Uliczka w Pampelunie.

Na szczycie za Pampeluną  - pielgrzymi w drodze.

 

Puente-la-Reina.

Razem z Marcusem wnosimy rowery po ruinach mostu z czasów Imperium Rzymskiego.

Uliczka w jednym z miasteczek na trasie Św. Jakuba.

Miasteczko w Hiszpanii.

Piękna katedra w Burgos.

Katedra w Burgos raz jeszcze.

Pielgrzymi z osiołkami.

Kamienna wioska.

Kilka dni później poznałem Geerta z Holandii. Miał dobre tempo - 100 km dziennie lub więcej więc przyłączyłem się do niego. Razem przejechaliśmy trzy dni. Po drodze spotykaliśmy Polaków, m.in. Grześka z Kartuz. Szedł pieszo ponad 2,5 miesiąca przez Niemcy, Belgię i Francję do Santiago. Miał dobre tempo 40-50 km dziennie. Jazda rowerem jest o tyle dobra, że mijając ludzi można z nimi porozmawiać i jechać dalej. Pielgrzymując pieszo jest się raczej w tej samej grupie.

Razem z Geertem z Holandii.

Grzesiek z Kartuz - szedł pieszo z Polski 2,5 miesiąca - widać po brodzie i opaleniźnie ;-)

Uliczka w małym miasteczku na drodze Św. Jakuba.

Przed pomnikiem Św. Jakuba.

W końcu 6 września dojechałem do Santiago de Compostela. W sumie przejechałem 3200 km rowerem, przebiłem 6 dętek i zmieniłem linki w przerzutkach (pękły po 10000 km). Z Santiago wybrałem się do Fisterry, dalej do Fatimy i Lizbony, ale to już autobusem. Nie miałem czasu ani sił na podróż rowerem. Najpiękniejsze plaże są moim zdaniem w Portugalii i w Polsce (Krynica Morska). Wróciłem autobusem, gdyż do samolotu potrzebna była specjalna torba na rower, której akurat nie miałem i nie mieli jej również w sklepach rowerowych w Lizbonie. Odradzam podróż autobusem - trwa długo, w moim przypadku 2,5 dnia i jest droższa niż bilet samolotowy wraz z bagażem. Za autobus zapłaciłem 218 Euro zaś samolot ok. 125 Euro bilet plus 2x30 Euro za bagaż i rower. Następnym razem kupię obowiązkowo torbę rowerową i wracam samolotem ;-) (tylko 4 godz. z Lizbony do Warszawy).

Cel osiągnięty - katedra w Santiago de Compostela.

Nad Atlantykiem - Fisterra.

Spanie pod namiotem - na plaży w Fisterze - w niebieskim namiocie śpią Hiszpanie.

Spanie pod namiotem - na trawniku. Namiot Hanah 185x220 cm z dwoma wejściami - dobre rozwiązanie - jedno wejście użytkowe a drugie do przykrycia roweru.